J. M. Coetzee’ nin Barbarları Beklerken ve Utanç Romanlarının Neokolonyal Okuması

Abstract

ABSTRACT This Ph.D. dissertation tackles neocolonialism, its recent discourses harking back to Enlightenment philosophy, and its relation to J. M. Coetzee’s Waiting for the Barbarians and Disgrace novels. As a man of physical and mental exile, it is difficult to label him South African, Afrikaner, or Australian. Written fourteen years before the end of apartheid, Waiting for the Barbarians presents Coetzee’s views on imperial states’ ontology and ideology based on extending the lifespan of the empire. For him, the invented and mythicized barbarians who are the means for political gains would never come. Although Coetzee opposes this barbaric tyranny with his literature, the same barbarians come to Disgrace written five years after the apartheid and invade South Africa. Based upon this paradox, the study examines whether Coetzee’s narration of the country in Disgrace as a failed state has a connection to linear teleology or dialectical metaphysics. For the analysis, neocolonialism is redefined by drawing on post-structuralist and materialist stances in postcolonial theory. On the contrary to the mainstream presuppositions, neocolonialism is read as a global condition rather than a post-colonial problem. Neo-liberalism as its economic leg and democratic development as its epistemological leg causing dependency complex and self-orientalism again are examined to analyze its hegemony discursively. The dominator force is not excluded to understand the imperial aggression of modern democracies. Instead of global cultural exchange, the dissertation puts forward the poor dialogue between the West and the rest while analyzing the novels.

ÖZ Bu doktora tezi neokolonyalizmi, kökeni Aydınlanma felsefesinde olan güncel söylemlerini ve J. M. Coetzee’nin Utanç ve Barbarları Beklerken romanlarıyla olan bağlanıtısını tartışır. Bir sürgün edebiyatçı olarak, onu Güney Afrikalı, Afrikaner ya da Avustralyalı diye adlandırmak zordur. Apartayt rejiminin bitmesinden on dört yıl önce yazılan Barbarları Beklerken, Coetzee’nin emperyal devletlerin ontolojisi ve daha uzun yaşamak adına kurgulanan ideolojisi üzerine düşüncelerini ortaya koyar. Ona göre, politik amaçlar için imal edilen ve mitleştirilen barbarlar hiçbir zaman gelmeyecektir. Coetzee bu zorbalığı asıl barbarlık olarak görse de, aynı barbarlar apartayt rejiminin bitişinden beş yıl sonra yazılan Utanç romanında geri gelecektir. Bu çelişki üzerine bina edilen tez, Coetzee’nin Utanç romanındaki başarısız devlet Güney Afrika anlatısının doğrusal erekselcilik ya da diyalektik metafizikle bağlantısının olup olmadığını inceler. Tezin analizinde, neokolonyalizm postkolonyal teorideki post-yapısalcı ve materyalistlerin görüşlerinden yararlanılarak yeniden tanımlanmıştır. Yaygın kanının aksine, neokolonyalizm bir post-kolonyal problem olarak değil küresel bir durum olarak ele alınmıştır. Hegemonyanın söylemsel analizi için, ekonomik ayak olarak neo-liberalizm; epistemolojik ayak olarak da kendine-şarkiyatçılığa ve bağımlılık kompleksine tekrar neden olan ilerlemeci demokrasi incelenmiştir. Bugünün modern demokrasilerinin emperyal agresyonunu anlamak için domine edici gücü ise hariç tutulmamıştır. Küresel kültürel etkileşim yerine, bu tez Batı ve ötekileri arasındaki zayıf diyaloğu romanlar üzerinden ortaya koyar.