Staging Cruelty in Edward Bond’s Saved and Sam Shepard’s Buried Child

Abstract

ABSTRACT This thesis provides an extensive framework for the theater of cruelty in the attempt of examining the elements of cruelty in the light of Antonin Artaud’s book The Theater and Its Double in Edward Bond’s play Saved and Sam Shepard’s play Buried Child. It is a comparative study of plays from respectively English and American literature. These plays are both pioneering as a result of their shocking elements, and depiction of negligence in broken families. They are also critiques of their times, especially focusing on the traumatizing effects in post-war societies, and corruption. Not only do both plays depict societies suffering from sexual and physical violence but also, they magnify the outcomes of disturbing events with the careful practice of shaking the audience’s core values about their community thanks to bizarre use of sounds and imagery. Although it is a natural process for the plays to be written, thus limiting them to extensive use of written language, neither of the plays solely depends on the text. The texts, on the one hand, provide means of suspension with silence and unspoken actions, on the other hand, it is observed that Bond manipulates language and stretches words by attributing them wider meanings. In the light of plays being examined thematically and technically in this study, it is discussed that Bond and Shepard both find an innovative and effective outlet through the lens of violence and cruelty in the Artaudian concept.

ÖZ (ABSTRACT IN TURKISH) Bu tez Antonin Artaud’un Tiyatro ve İkizi adlı eserinin ışığında Edward Bond’un Kurtarılmış oyunu ile Sam Shepard’ın Gömülü Çocuk oyunlarında bulunan vahşet elementlerini araştırma amacı ile vahşet tiyatrosunun kapsamlı bir çerçevesini sunmaktadır. Bu, sırasıyla İngiliz ve Amerikan edebiyatlarına ait oyunların karşılaştırmalı bir çalışmasıdır. Söz konusu oyunların ikisi de sarsıcı unsurları ve parçalanmış ailelerde bulunan umarsızlığın tasviri açısından öncü niteliktedirler. Aynı zamanda, bu oyunlar bilhassa savaş sonrası toplumlardaki travmalara ve yozlaşmaya odaklanarak dönemlerine dair bir eleştiri mahiyetindedirler. Oyunların her ikisi de cinsel ve fiziksel şiddetten mustarip toplumları betimledikleri gibi, ses ve görüntünün alışılmışısın dışında bir kullanımı ile seyircinin toplumlarına dair öz değerlerini dikkatli bir biçimde sarsan bir çalışma sayesinde rahatsız edici hadiselerin sonuçlarını büyütmektedirler. Her ne kadar oyunların yazılması doğal bir süreç olsa da bu onları dilin yoğun ve ayrıntılı şekilde kullanılması gerekliliğiyle kısıtlar. Ancak her iki oyun da yalnızca yazılı metne dayanmamaktadır. Metinler bir yandan sessizlik ve konuşulmayan hareketler ile durdurulma ve beklenti hissini sağlamaktadır, öte yandan Bond’un dili kelimelere daha geniş manalar yüklemek suretiyle onları şekillendirdiği gözlemlenmektedir. Bu çalışmada konuları ve teknik açıdan incelenen oyunların ışığında hem Bond hem de Shepard’ın Artaud’un şiddet ve vahşet konseptinin lensinden bakarak yenilikçi ve etkileyici bir gideğen buldukları tartışılmaktadır.