The End on Stage in Selected Postmodern Plays

Abstract

ABSTRACT Theatre of the past centuries proves that the Apocalypse as a genre did not exist in the theatre world in the same way it did in cinema and fiction. However, due to global financial crises, a series of worldwide catastrophes—such as 9/11, the 2004 tsunami, Hurricane Katrina, the pandemic Corona virus, and recently the Ukraine-Russia conflict —have triggered the sense that the end is nigh. These incidents, among others, have stimulated an interest in apocalyptic literature since literature is the mirror of society. Thus, in both the twentieth and twenty-first centuries west theater has witnessed many plays that were written off as having a sense of ending. It is important to say that, in this study, the words “apocalypse” and the “End” will be used interchangeably, with no distinction, to mean the secular overtones of the End. This study explores and builds on Jacques Derrida’s definition of the apocalypse. He suggests that people can only talk and write about the apocalypse because it is a non-event. This property of the apocalypse, according to Derrida, takes the form of the End of things. It achieves this by examining apocalyptic themes in three postmodern American and British plays. In addition, it relies on other supporting sources, such as postdramatic and fall of metanarrative theories. It is argued that Caryl Churchill’s Escaped Alone is about the end of communication, Samuel Beckett’s Endgame unfolds the end of religion, and finally, Arthur Miller’s Death of a Salesman is a manifestation of the apocalyptic end of the American Dream.

ÖZET Geçmiş yüzyılların tiyatrosu, bir tür olarak Kıyamet’in tiyatro dünyasında sinema ve kurmacada olduğu gibi var olmadığını kanıtlıyor; yine de küresel mali kriz nedeniyle, 11 Eylül, 2004 tsunamisi ve Katrina Kasırgası, Corona virüsü salgını ve son zamanlarda Ukrayna-Rusya çatışması gibi dünya çapında bir dizi felaket, sonun yakın olduğu hissini tetikledi. Ayrıca, edebiyat toplumun aynası olduğu için bu olaylar, diğerleri arasında, apokaliptik literatüre ilgiyi teşvik etmiştir. Böylece hem yirminci yüzyıl hem de yirmi birinci yüzyıl batı tiyatrosu, bitiş duygusu taşıyan pek çok oyuna tanıklık etmiştir. Bu tezde, “kıyamet” ve “Son” kelimelerinin, Sonun dünyevi imalarını ifade etmek için hiçbir ayrım gözetmeksizin birbirinin yerine kullanılacağını söylemek önemlidir. Bu tez, Jacques Derrida’nın kıyamet tanımını araştırıyor ve geliştiriyor. İnsanların kıyamet hakkında sadece konuşabileceklerini ve yazabileceklerini çünkü bu bir olay olmadığını öne sürüyor. Kıyametin bu özelliği, Derrida’ya göre, Şeylerin Sonu şeklini alır. Bunu, üç postmodern Amerikan ve İngiliz oyunundaki kıyamet temalarını inceleyerek başarır. Ayrıca, edebiyat teorisi ve eleştiri gibi diğer destekleyici kaynaklara da dayanır. Caryl Churchill’in Escaped Alone’unun iletişimin sonuyla ilgili olduğu, Samuel Beckett’in Endgame’inin dinin sonunu gözler önüne serdiği ve son olarak Arthur Miller’ın Death of a Salesman’ın Amerikan Rüyası’nın apokaliptik sonunun bir tezahürü olduğu iddia ediliyor.