İspanya’da Dil Politikaları: Ulusal ve Küresel Trendler

Abstract

ÖZ Dil; sadece bir konuşma topluluğunu diğerinden ayırt etmek için kullanılan araç olmayıp, bir ulusun yapısını, karakterini, duygularını, milli kimliğini temsil eden, geçmişi, bugünü ve geleceği arasındaki güçlü bir bağdır. Bu anlamda; i) doğru dil politikası ve dil planlaması, ii) dilin öğretilmesinin teşvik edilmesi, iii) dile talebin canlı tutulması güçlü bir dilin ve dolayısıyla milli ruhun temelidir. Tarih boyunca, emperyalist ve sömürgeci politikalarla dilin dayatılması, dini inançlar üzerinden yürütülen siyasetlerin dilin öğretilmesinde etkin araçlar olarak kullanılması ve böylece tek dilliliğin teşvik edilmesi, bugün İspanyolcanın küresel dil niteliği kazanmasında ve birçok ülkede resmi dil konumuna gelmesinde etkili olmuştur. Katoliklik, İspanyol kimliğinin” etkin hatta belirleyici öğesi olmuş ve “klerikal” yapının yüzyıllar boyunca gücünü sürdürdüğü bu dönemde, ulus kavramı ve ulus inşası geri plana itilmiştir. Milliyetçilik hareketlerinin belirginleşmesi, 19. yüzyılda, sosyal ve politik “ulus” anlayışının yanı sıra, seküler (laik) yapılanmayı ve İspanyol ulusal kimliğini de şekillendirmiştir. Bununla birlikte, İspanyol tarihinin tüm dönemlerinde, tek dilliliği teşvik eden açık veya örtülü politikalar yürütülmüştür. Tek dil olarak İspanyolcanın yaygınlaştırılmasına yönelik atılan siyasi adımların belki de en etkilisi bu dili konuşmanın sağladığı avantajların artırılması yönünde atılan adımlardı. Özellikle iş fırsatlarının artırılması ile belirli bölgelere göçün teşvik edilmesi, çok dilli profilin oluşturulması ve bunun sonucu olarak İspanyolcanın ortak iletişim dili olarak kullanılması teşvik edilmekte, bu ve benzeri örtülü politikalarla İspanyolcanın kullanımının sağlamlaştırıldığı görülmektedir. Dolayısıyla, görünürde demokratik azınlık haklarının varlığına rağmen İspanyolcayı pekiştirme çabası günümüzde de sürdürülmekte ve bu çaba küreselleşen dünyada, İspanya’nın dış dil politikası ile yumuşak güç çerçevesinde desteklenmektedir.

ABSTRACT Language is not only a tool used to distinguish communities but also a strong link between the past, present, and future of nations, representing their structure, character, feelings, and national identity. From this point of view, i) the right language policies and planning, ii) promoting language teaching, and iii) keeping its necessity alive are the main fundaments of a 'strong' language and therefore national spirit. Throughout history, the imposition of language by imperialist and colonial policies and the use of religious beliefs as an effective tool for this purpose have led to the promotion of monolingualism, which was influential in conferring the global status of the Spanish language and setting it in an official position in many countries. Catholicism had been an active, even defining item of the "Spanish identity," and the "clerical" structure had sustained its strength for centuries, where the concept of nation and its building have been pushed to the back during this period. Becoming evident in the 19th century, the nationalist movements clarified the political and social meaning of the 'nation', leading to the secular structuring and shaping of Spanish national identity. Besides, explicit or implicit policies that promote monolingualism have always existed in all periods of Spanish history. In particular, the most powerful political approach taken towards the adoption and widespread use of the Spanish language was the increase in advantages provided by speaking it. Specifically, encouraging migration to certain regions through the offered employment opportunities, therefore revealing a multilingual profile, promotes the use of the Spanish language for common communication. Obviously, despite the existence of democratic minority rights, the effort to consolidate the Spanish language continues now, and this effort is supported by Spain's soft power-based international language policy in the globalizing world.