Devlet ve Şiddet: Hafız Esad Yönetimindeki Suriye

Abstract

ÖZ Suriye savaşı ya da Suriye halkının deyimiyle Suriye devrimi, Suriye’de çözümü devletlere bölmekten uzak bir çözüm olasılığı konusunda araştırmacıları hüsrana uğratmıştır. Hükümetler, dünyanın bazı bölgelerinde mülteciye dönüşen Suriye halkının sorunlarıyla meşguldu. Bunun nedeni Suriye rejiminin baskıcı politikasıdır. Dolayısıyla sorun, Suriye’nin sert bir polis devleti tarzında yönetilmesine dayanan bu sistemin oluşmasıdır. Hafız Esad darbesinden başlayarak, parti, ordu ve mezhep olmak üzere üç sütuna dayanmaktadır. Daha sonra Suriye’nin başkanlığını ailesinde tutma arzusuna göre yeni devletini kurma sürecine geçmiştir. Kaleminin elini tutarak, onunla yeni bir anayasa, baskı ve zulüm yasaları yazmıştır. Ardından muhalifleri tasfiye etmek için mahkemeleri kurmuştur. Diğer eliyle Suriye halkının yüzüne koyduğu silahı, Suriye ordusunu mezhepsel temellere dayandırmış ve Esad’a körü körüne itaat doktrinini yapmıştır. Onunla binlerce Suriyeliyi işkence merkezlerine ve hapishanelere sürükleyen bir istihbarat ve güvenlik müdürlükleri ordusu kurmuş ve Suriye büyük bir hapishane haline gelmiştir. Araştırmacılar için Suriye devletinin iki devletli sisteme göre düzenlenmesi ilginç görülmektedir. Bunlardan biri formalitedir. Bu sayede uluslararası ilişkiler, çok taraflılık, anayasa, yasalar ve insan haklarını destekleyen uluslararası anlaşmalar, adalet ve eşitlik ilkeleri ortaya çıkmaktadır. Suriye rejiminin çekirdeğini oluşturan diğeri, yani güvenlik devleti ve Suriye içindeki ve dışındaki faaliyetleridir. Mevcut Suriye devletinin gerçekliğini incelemek, okuyucunun Suriye halkını isyan etmeye iten nedenleri anlamasına yardımcı olmaktadır. Rejimin özgürlük ve reform talep eden seslere tepkisinin tam olarak farkında olmasına rağmen, seksenli yıllar Suriyelilerin anısına kalmıştır. Diller ona fısıldar, duvarların onları duyacağından korkar. Çünkü ondan bahsetmek hapis ve muhtemelen infaz gerektiren bir suçtur.

ABSTRACT The Syrian war, or as the Syrian people call it, the Syrian revolution, has left researchers frustrated about the possibility of a solution in Syria that goes beyond dividing it into states. Governments were preoccupied with the issues of the Syrian people, the majority of whom turned into refugees in some regions of the world, and this is due to the repressive policy of the Syrian regime. Therefore, the problem lies in the formation of this system based on governing Syria in the style of a harsh police state, starting with Hafez Assad’s coup, relying on three pillars, namely the party, the army, and the sect. Later, he moved on to the process of building his new state according to his desire to keep the presidency of Syria within his family. Holding the pen, he wrote a new constitution, as well as laws of repression and tyranny, and then established courts to eliminate opponents. With the other hand, the weapon he placed in the face of the Syrian people, he based the Syrian army on sectarian foundations and formulated a doctrine of blind obedience to Assad. Along with that, he established an army of intelligence and security directorates that dragged thousands of Syrians into torture centers and prisons, turning Syria into a large prison. The arrangement of the Syrian state according to the two-state system is interesting for researchers; one of them is formal, and through it, international relations, multipartyism, the Constitution, laws, and international treaties supporting human rights and the principles of justice and equality are manifested. The other part that forms the core of the Syrian regime is the security state and its activities inside and outside Syria, and this part is important in this research, as it is the part that controls the life of the Syrian people. Studying the reality of the current Syrian state helps the reader understand the reasons that prompted the Syrian people to revolt, although he is fully aware of the regime’s response to the voices demanding freedom and reforms. The years of the eighties remained present in the memory of Syrians; their tongues whispered for fear that the walls would hear them because mentioning it was more like a crime that necessitated imprisonment and possibly execution.