MECHUL RAVİLER VE RİVAYETLERİ BAĞLAMINDA İBN HACER’İN SÜNEN-İ ERBA’A TENKİTLERİ

Abstract

ÖZ

Kütüb-i sitte’nin dört süneni hadis ilminin en önemli kaynaklarındandır. Bu eserler fıkıh bilginlerinin, görüşlerini gerekçelendirirken dayandıkları çok sayıda hadis içermektedir. Dört Sünen'in temel referans ve kaynak olarak önemine rağmen, râvilerinin önemli bir kısmının cehaletle veya zayıf râvi olmakla itham edildiği görülmektedir. Bu zayıf râvilerin ve rivayetlerin incelenmesi fevkalade önemli olmakla birlikte, bu hususları gerektiği gibi ele alan bir çalışma bulunmamaktadır. "MECHUL RAVİLER VE RİVAYETLERİ BAĞLAMINDA İBN HACER’İN SÜNEN-İ ERBA’A TENKİTLERİ" başlığını verdiğimiz çalışma bu açıdan önemlidir. İlk bölüm, Sünen-i Erba'â'nın tanımına ve yazarlarının tanılıtmasına, cehaletin ve türlerinin tanımlanmasına ve çalışmayla ilgili özel terminolojilerin özet tanımlarına ayrılmıştır. İkinci bölüm, dört Sünen arasında ortak olan mechul râvilere ve onların rivayetlerine ayrılmıştır. Üçüncü bölüm, Sünen'in sadece birinde zikredilen ve diğer üçünde hiç zikredilmeyen mechul râviler hakkındadır. Dört Sünen'in mechul ravilerinden bahsederken, referanslarının incelenmesinde ve sahihlik derecesinin açıklanmasında tenkit ve analiz yöntemine ek olarak istikrâ-i tâm yöntemi takip edilmiştir. Dört Sünen'deki mechul râvilerin sayısı 659’dur. Rivayetler ise 709'a ulaşmaktadır. Bunlardan (124) râvî dört Sünen arasında ortaktır. Geri kalan (535) râvi ise bu sünen sahibinden sadece biri tarafından zikredilmiştir. Bu rivayetleri incelediğimizde şahid ve mütâbaat ile birlikte (481) rivayet zayıf, (206) rivayet sahih, (21) rivayet hasendir.

ABSTRACT

The four Sunans are among the most important sources of Hadith narrations, contains a huge number of Hadiths that fiqh scholars have depended for justifying their views. In spite of the importance of the four Sunan as a major reference and source, we find that significant number of their narrators been condemned to be of ignorance or weak (Da’if) narrators. Though, the study of those weak narrators and narrations is extra ordinarily important, still I could not find a study which has dealt with these points as it should. Here comes the importance of my study titled by (ANONYMOUS NARRATORS ACCORDING TO IBN HAJAR AND THEIR NARRATIVES IN AL-SUNAN AL- ARBAA; A CRITICAL STUDY). The study consisted of several chapters; the first chapter is for definition of Sunan Al-Arba’a and their authors, as well as for the identification of (the ignorance) and other important terms related to the topic of thesis. The second chapter for the anonymous narrators who are common amongst the four Sunan and their narrations. The third chapter is about those anonymous narrators who are mentioned in one of the Sunan, and not mentioned in the other three sunans. In mentioning the anonymous narrators of the four Sunan I followed the full induction methodology, in addition to the criticism and analysis methodology in the study of the narrators and their narratives, and references the degree of its authenticity. The researcher has reached a conclusion that the number of the anonymous narrators in the four Sunan are (659). And the narrations are (709). Out of those, (124) narrators were common among the four Sunan. And other (535) narrators, were only mentioned by one of the Sunan By researching, Mutabaât and witnesses of these narrations the researcher has reached a conclusion that (481) narrations are weak (Da’if), (206) are authentic (Sahih), (21) narrations are good (Hasan).