CERRAHI GIRIŞIM GEÇIRECEK ÇOCUKLARIN EBEVEYNLERINE SANAL GERÇEKLIK GÖZLÜĞÜ ILE AMELIYATHANE ORTAMINA İLIŞKIN YAPILAN BILGILENDIRMENIN ANKSIYETE ÜZERINE ETKISI

Abstract

ÖZET

İki gruplu öntest-sontest desenli, yarı deneysel çalışmanın amacı cerrahi girişim geçirecek çocukların ebeveynlerine sanal gerçeklik gözlüğü ile ameliyathane ortamına ilişkin yapılan bilgilendirmenin anksiyete üzerine etkisini değerlendirmektir. Çalışmanın evrenini 30 girişim 30 kontrol grubu olmak üzere toplam 60 ebeveyn oluşturdu. Veriler literatür doğrultusunda oluşturulan Kişisel Bilgi Formu ve Speilberger Durumluk-Sürekli Anksiyete Ölçeği ile toplandı. Verilerin değerlendirilmesinde tanımlayıcı istatistikler, bağımsız örneklem t testi, ki-kare testi, tekrarlı ölçümlerde varyans analizi ile Pearson korelasyon kullanıldı. Anlamlılık sınırı p<0,05 olarak kabul edildi. Çalışmada Ho hipotezi olan cerrahi girişim geçirecek çocukların ebeveynlerine sanal gerçeklik gözlüğü ile ameliyathane ortamına ilişkin yapılan bilgilendirmenin anksiyete üzerine etkisi yoktur kabul edildi. Ayrıca çalışmada ameliyattan önce ebeveynlerin orta düzeyde anksiyete yaşadıkları, girişim ile kontrol grubu arasında durumluk ve sürekli anksiyete puan ortalaması arasında anlamlı bir farklılık görülmemesine karşın, girişim grubunda taburculuk öncesi sürekli anksiyete puan ortalamasının ameliyat öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düştüğü, kız çocukları olan ebeveynlerin sürekli anksiyete puan ortalamasının diğer ebeveynlere göre daha yüksek olduğu belirlendi (p=0,01). Bu sonuçlar doğrultusunda minör cerrahi geçiren 18 yaş ve altı çocukların ebeveynlerine ameliyathane ortamına yönelik bilgilendirme yapılmasında sanal gerçeklik gözlüğü teknolojisinin kullanılabileceği, bu tekniğin iki saatten uzun süren majör/komplike cerrahi girişim geçiren çocuk hastaların ebeveynleri ile de yapılabileceği önerilmektedir.

ABSTRACT

This nominaly-experimental study, which employs a two-group pretest-posttest design, assesses the impact of informing parents of children undergoing surgery about the operating room environment using virtual reality glasses on anxiety levels. The study population comprises 60 parents, with 30 in the intervention group and 30 in the control group. Data were collected using a Personal Information Form, developed based on the literature, and the Spielberger State-Trait Anxiety Scale. Descriptive statistics, an independent sample t-test, a chi-square test, an analysis of variance in repeated measurements, and Pearson correlation were confidently utilized to evaluate the data. The significance limit was assertively set at p<0.05. The study aimed to investigate whether informing parents of children undergoing surgery, which is the Ho hypothesis, about the operating room environment through virtual reality glasses affects anxiety. The results confidently showed no significant effect. In the study, parents reported experiencing moderate anxiety prior to the surgery. However, the mean trait anxiety score in the intervention group decreased significantly compared to the preoperative period before discharge. Although there was no significant difference in the mean state and trait anxiety scores between the intervention and control groups, parents of daughters exhibited consistent anxiety scores. These results demonstrate the effectiveness of the intervention in reducing anxiety levels among parents. The study results indicate that parents whose children underwent surgery had a significantly higher average anxiety score compared to other parents (p=0.01). Therefore, it is strongly recommended to utilize virtual reality glasses technology to educate parents of children aged 18 and under about the operating room environment after minor surgery. This technique can also be applied to parents of pediatric patients who have undergone major or complicated surgical procedures lasting more than two hours.