Yazar "Zeren, Kamile" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 1 / 1
  • Küçük Resim
    Öğe
    Devrek – Dorukhan – Mengen Arasının Vejetasyon Coğrafyası ve Ekolojik Özellikleri
    (2021-01-28) Zeren, Kamile
    Karadeniz Bölgesi, ülkemizin nemli ve her mevsimi yağışlı geçen bir bölgesidir. Nem oranındaki yükseklik ve yağış değerlerinin fazla olması, ormanların gür ve zengin olmasını sağlamaktadır. Araştırma sahası olarak seçilen arazi, Türkiye’nin kıyı ve iç bölgeleri arasında bir geçiş bölgesi konumundadır. Dolayısıyla birçok bitki türünü içerisinde barındırmaktadır. Topografyanın kısa mesafelerde değişkenlik göstermesi bitki türlerinin değişiklik göstermesine neden olmaktadır. Ayrıca geçmişteki iklim değişmelerinin etkileriyle, arazideki bitkilerin birbirleri ile ekolojik istek farklılıkları göstermesi ve aynı ortamı yer yer paylaşması, araştırmayı önemli kılmaktadır. Bu özelliklerden dolayı araştırma konusu olarak “Devrek-Dorukhan-Mengen Arasının Vejetasyon Coğrafyası ve Ekolojik Özellikleri” seçilmiştir. Araştırmanın amacını, Devrek-Dorukhan-Mengen arasının doğal ortam koşulları ile vejetasyonu arasındaki ilişkinin belirlenmesi oluşturmaktadır. Araştırmada materyal olarak; Meteoroloji Genel Müdürlüğün’den alınan iklim verileri; Gıda Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı’ndan temin edilen toprak verileri; Maden Tetkik Arama Genel Müdürlüğü’nden alınan 1/100.000 ölçekli F27, F28, G27, G28 paftaları; Harita Genel Müdürlüğü’nden temin edilen 1/25.000 ‘lik F27, F28, G27, G28 paftaları; Orman Genel Müdürlüğü’nden alınan 1/25.000’lik meşcere haritaları kullanılmıştır. Araştırmanın yönteminde ise şu yollar izlenmiştir. Meteoroloji istasyonlarının uzun yıllık ölçümleri kullanılarak grafikler ve tablolar oluşturulmuştur. Sıcaklık, yağış, basınç ve rüzgâr gibi iklim elemanları ele alınarak incelenmiş, bu sonuçlara göre karasallık, Conrad formülüne; iklim tipleri ise Erinç, Thornthwaite ve Emberger yöntemlerine göre belirlenmiştir. NDVI orman yoğunluk haritaları oluşturmak için; USGS (United States Geological Survey) sitesinden elde edilen uydu görüntüleri ArcGIS paket programında analiz edilerek haritalandırması yapılmıştır. NDVI sonuçlarına göre 0: Ormansız alan, 0,5: Orman yoğunluğu az, 1: Orman yoğunluğu olarak belirlenmiştir. Araştırma sahasının ekolojik özelliklerinin belirlenmesi ve vejetasyonun dağılışını ortaya koyabilmek için iklim, topografya, ana materyal, toprak ve biyotik faktörler incelenmiş ve dağılışa etkileri açıklanmıştır. Araştırmanın kartografik unsurları ArcGIS 10.5 programı ile hazırlanmıştır. Araştırmadan elde edilen sonuçlar ise şöyledir: Araştırma sahası, Avrupa-Sibirya Fitocoğrafya Bölgesinin Öksin provensi içerisinde yer almaktadır. Sahada yaygın olarak nemli-ılıman ve nemli-soğuk ormanlar görülmektedir. Batı Karadeniz Bölgesi’nde sıra dağlar ve ardındaki oluklar, topografyanın etkisi ile farklı vejetasyonların gelişmesine neden olmuştur. Karadeniz’den gelen nemli havanın ulaştığı yerlerde nemli ormanlar, nemli havanın ulaşamadığı kısımlarda ise kurakçıl ormanlar görülmektedir. Kuzey yamaçlarda 200-300 metreden itibaren 1000-1200 metreye kadar nemli-ılıman geniş yapraklılar ormanı, görülmektedir. Güney yamaçlarda ise alt katta kurak ortam bitki türleri, üst katta karaçam (Pinus nigra), sarıçam (Pinus sylvestris) ve göknar (Abies bornmülleriana) ormanları görülmektedir. Araştırma sahasında nemli – ılıman geniş yapraklılar ormanında en baskın türü doğu kayını (Fagus orientalis) ve adi gürgen (Carpinus betulus) ağaçları oluşturmaktadır. Doğu kayını (Fagus orientalis) saf orman oluşturduğu gibi diğer türlerle karışık orman da oluşturmaktadır. Doğu kayını (Fagus orientalis), adi gürgen (Carpinus betulus) ağaçlarıyla karışık halde görülen diğer türler ise, ova akçaağacı (Acer campestre), çınar yapraklı akçaağaç (Acer platanoides) adi kızılağaç (Alnus glutinosa), adi dişbudak (Fraxinus excelsior), saplı meşe (Quercus robur), sapsız meşe (Quercus petraea), tüylü meşe (Quercus pubescens), saçlı meşe (Quercus cerris), Kafkas ıhlamuru (Tilia rubra), gümüşi ıhlamur (Tilia tomentosa), kayacık (ostrya carpinifolia), dağ karaağacı (Ulmus glabra), adi fındık (Corylus avellana), karakavak (Populus nigra) akkavak (Populus alba), titrek kavak (Populus tremula),’ tır. Nemli-yarı nemli soğuk iğne yapraklılar ormanında görülen türler ise karaçam (Pinus nigra), uludağ göknarı (Abies bornmülleriana) ve sarıçam (Pinus sylvestris)’ dır. Orman altı katında ağaççık ve otsu türlerden oluşan bitki toplulukları da görülmektedir. Bu türleri şimşir (Buxus sempervirens), mor çiçekli ormangülü (Rhododendron ponticum), geyik dikeni (Crataegus monogyna), adi çitlembik (Celtis australis), yabani kızılcık (Cornus australis), geniş yapraklı papaz külahı (Euonymus latifolius), yabani erik (Prunus spinosa), kuş üvezi (Sorbus aucuparia), yaban mersini (Vaccinum myrtillus), diken ardıcı (Juniperus oxycedrus L. subsp. oxycedrus), sürüngen ardıç (Juniperus communis L. subsp. nana) sırımbağı (Daphne pontica), orman sarmaşığı (Hedera rhombea), duvar sarmaşığı (Hedera helix), ağızlık çalısı (Rubus fruticosus), kuşburnu (Rosa canina), çakal eriği (Prunus spinosa), böğürtlen (Rubus fruticosus), yaban çileği (Fragaria vesca), ağaç mürver (Sambucus nigra L.) cüce mürver (Sambucus ebulus), kabalak (Petasites hybridus), kartal eğreltisi (Pteridium aquilinum), ısırgan otu (Urtica dioica) oluşturmaktadır. Geniş yapraklılar ormanlarının tahrip edildiği alanlarda ağaççık formunda maki toplulukları gelişmektedir. Araştırma sahasında görülen psödomaki türleri ise şunlardır: Sandal (Arbutus andrachne), kocayemiş (Arbutus unedo), menengiç (Pistacia terebinthus), akçakesme (Phillyrea latifolia), karaçalı (Paliurus spina-christii), karamuk (Berberis vulgaris), adi kurtbağrı (Ligustrum vulgare), muşmula (Mespilus germenica), katran ardıcı (Juniperus oxycedrus), tüylü laden (Circus creditus), çoban çantası (Ruscus aculeatus), peruka çalısı (Cotinus coggygria), funda (Erica arborea). Uzaktan algılama yöntemleri ile sahanın 1985’ ten beri orman örtüsünü gösteren NDVI analizi yapılmıştır. Analiz sonuçlarına göre sahanın orman örtüsünde devamlı olarak bir artış görülmektedir. Bu artışın sebebi ise; geçmişte geçimini orman alanlarını tarlaya dönüştürüp, buralara ekim yapan halkın büyük şehirlere göçmesi ve zamanla ormanların boş kalan tarlarara doğru alanını genişleterek “orman basması” nın meydana gelmesidir. ?